فقط همین یک ماه سقف خروجی‌مان را بالا ببریم

هر سال با فرا رسیدن ماه محرم و ایام عزاداری ابا عبدالله الحسین (ع) بخاطر عشق، ارادت یا گاهی عادت لباس مشکی می‌پوشیم و در هیئت‌های مذهبی مشغول عزاداری می‌شویم، اما یادمان می‌رود که فلسفه‌ی روز عاشورا و شهادت اقا امام حسین (ع) چه بود.

سالهاست فراموش کرده‌ایم همان قدر که به جا نیاوردن فرائض دینی گناه است، دل شکستن، تهمت زدن، آزردن روح و روان همدیگر و دشمنی‌های پنهان که گاه در قالبِ دلسوزی خود را نشان می‌دهد گناه بزرگتری است.
مسیحی، یهودی، مسلمان، شیعه و سنی فرقی ندارد. رسالت تمامی پیامبران و اصل شریعت برای بنا نهادنِ سرشتِ انسانیت بر گِلِ آدمیت است. برای اینکه دین بهانه‌ای شود تا دنیای زیباتری برای خود و همه‌ی انسان‌های موجود در این کره‌ی خاکی بسازیم. برای اینکه یاد بگیریم از شرافت، آبرو و عزت نفس کسی بخاطر منفعت خودمان هزینه نکنیم. اطرافیان را شبیه نردبانی به منظور بالا رفتن‌مان از پله‌های ترقی نبینیم. برای دیگران همان‌قدر خوشبختی و سعادت آرزو کنیم که برای خودمان آرزو داریم و در یک کلام به هم رحم کنیم و با هم مهربان باشیم.
این روزها مثل اینکه زندگی کوتاه تر شده، گذشتن عقربه‌های عمر سرعت گرفته و گویی دنیا هم از آنچه اتفاق می‌افتد به تنگ آمده است.
شاید وقت آن رسیده که ماه محرم امسال را متفاوت بگذرانیم. نمی‌گویم برای همیشه. تنها برای یک ماه، نمی‌دانم به عنوان نذر، ادای دِین، انسانیت یا حتی برای آرامش درونمان هم که شده برای خودمان کاری کنیم. تنها همین یک ماه متفاوت از آنچه هستیم باشیم؛ نه با پول یا نذر، با کارهایی که سالهاست فراموشمان شده است. به هم لبخند بزنیم. اگر زمان رانندگی کسی به اشتباه باعث تصادف شد، به جای دعوا، با روی خوش مشکل را حل کنیم. اگردر محیط کار کسی لغزید، به جای سُر کردنِ زیر پایش، دستش را بگیریم. ساعاتی را که موظف به جوابگویی به ارباب رجوع هستیم، با روی خوش و بدون انجام کارهای متفرقه، بگذرانیم.
جایی از صحبت‌های دکتر الهی قمشه‌ای شنیدم که همه‌ی موجودات در نظام هستی، ورودی که دریافت می‌کنند را به خروجی باارزش‌تری تبدیل می‌کنند. حیوانات اهلی با خوردن دانه، علف و گیاهان با ارزش غذایی کم، تخم‌مرغ، گوشت، شیر و… را به عنوان خروجی به عالم هستی هدیه می‌دهند. درختان با ورودی آب و مواد معدنی هدیه‌شان به عالم هستی و به ما انسان‌ها میوه است؛ و زنبور عسل با خروجیِ عسل، نقش خود را در چرخه هستی ایفا می‌کند. حال انسان، با آن همه خروجی از تمام مخلوقات و موجودات در گستره‌ی هستی و استفاده از آن به عنوان دریافتی و ورودی، خروجی‌اش چیست؟
مسلما کسب روزی حلال و تلاش بی‌حسابمان در داشتن زندگی شرافتمندانه ارزشمندترین خروجی‌مان است؛ اما اگر گاهی همین خروجی با چاشنی دروغ، تهمت، زیرپا گذاشتن حقوق هم و…، همراه شود، مدیون خودمان می‌شویم. مدیون تمام نظام هستی یکپارچه‌ای که برای ما گسترانیده شده و ما اشرف مخلوقاتش هستیم…..
فقط همین یکماه سقف خروجی‌مان را بالا ببریم.