هنوز هم خدایی هست…

عمیقا فکر می کنم که ما نسبت به تمام داشته هایمان مسئولیم. نه به تفسیری که با کلام شیوای شازده کوچولو بیان شده، به این معنا که در برابر کسانی که داشته‌ ما را در حال حاضر در اختیار ندارند، مسئولیم.

دکتر مریم السادات شاه امیری

فعال اجتماعی

این داشته برای هرکس متفاوت است. کسی به خاطر داشتن قدرت و جایگاهی که دارد، در برابر کسانی که تحت نفوذ قدرتش هستند، مسئول است. از مدیر ادارات مختلف گرفته تا قرار گرفتن در جایگاه پدر و مادر. پدر و مادری که در برابر فرزندان خود مسئولند. فرزندانی که در خردسالی، کودکی و حتی نوجوانی جز ما پناهی ندارند.
کسانی که شبها را در خانه های مجللشان در حال استراحت هستند نسبت به روستایی و کوچ نشینی که شب را در سرما و گاهی حتی بدون بخاری می‌گذراند مسئول است. کسانی که فرزندان سالم خود را در آغوش می‌کشند نسبت به کسانی که فرزند با شرایط خاص دارند مسئولند. کسانی که فرزندشان در آغوششان است نسبت به والدینی که فرزندان خود را به دلیل بیماری یا هر دلیلی از دست داده اند، مسئول هستند.
خنده دار است اما حتی کودکی که آغوش مادر دارد در برابر کودکانی که در شیرخوارگاه هستند مسئولیت دارد.
باور دارم سلامتی امروز من در برابر بیماری شخصی است که نمیشناسمش اما در حال درد کشیدن است. باور دارم رنج کودکانی که در سرمای زمستان تا کمر در سطلهای زباله به دنبال آینده شان هستند در خنده های کودکانی که با لذت دنیا را می‌گردند گم نمی‌شود. باور دارم همه‌ی انسان‌ها مسئولند، نمی‌دانم چقدر و چطور اما میدانم خداوند هیچ نعمتی را بی حساب و کتاب به بندگانش ارزانی نمی‌دارد. باور دارم هر کس با هر شرایطی می‌تواند چند سال آینده جایگاه بسیار متفاوتی را تجربه کند.
باور دارم همه  ما انسانها یکپارچه ایم؛ به این معنا که هیچ کدام بر دیگری برتری نداریم؛ آنچه حقیقت دارد این است که هر کدام از ما در حال تجربه کردن شرایط متفاوتی هستیم و در آینده به هر شکلی و هر شرایطی میتوانیم تبدیل شویم.
گمان نمی کنم خدایی که چنین جهانی با این همه ظرافت آفریده، چشمانش را در برابر داشته هایمان در سالهایی که تجربه کوتاه زیستن را داریم بپوشاند. باور ندارم که خداوند تبعیض بگذارد، جز اینکه تمام عمرمان به قدر کابوسی تلخ باشد که رسالتمان تنها آسان‌تر کردن زندگی به قدر توانمان برای دیگران باشد.
باور دارم کوچکترین کار هر کدام از ما رفته رفته اثرات بزرگی به همراه دارد، تنها امیدوارم خوبی و انسانیت رفته رفته از دنیایمان رخت نبندد و خوبی انسان‌ها نشانه حماقتشان تعبیر نگردد. در دنیایی که زرنگی هزاران رنگ به خود گرفته، هنوز هم خدایی هست که روی خوبی‌هایمان هرچند کوچک و بی اثر حساب باز می‌کند.