چند روز پیش از نیاز مبرمی که بیماران استان فارس و البته سایر نقاط کشور، به اهدای خون دارند می خواندم. دیدم هرچقدر از سلامتیمان بترسیم، این ترس آن قدرها بزرگ نیست که شلوغی پاساژها و سفرهایمان را کم کرده باشد.
از طرفی ارتباطی هم بین ابتلا به کرونا و اهدای خون پیدا نکردم. نمی خواهم بگویم همه ما شرایط اهدای خون را داریم؛ اما از بین تمام واجدین شرایطِ اهدای خون، کمتر از پنج درصد اقدام به اهدای خون می کنند.
انگار این روزها خبر از زیان های مالی، جان هزاران نیازمند به خون را در قدرت رسانه ای خود، ذوب کرده است. همان نبض های زندگی که در واقعیت هر روز نبضشان ضعیف تر می زند و ما به جای کمک به زنده ماندنشان، دل خوش کرده ایم به قرمز کردن قلب های کوچکی در فضای مجازی که با قرمز کردنشان، هر روز بیشتر تپیدن قلبهایی که نبض دارند از یادمان می رود.
اهدای یک واحد خون، به یک انسان نه، بلکه به زندگی یک خانواده، جان دوباره می‌بخشد. همان خون قرمز رنگی که با سرگرم شدن در لایک های فضای مجازی قرمزی اش، هر روز زیر فراموشی‌مان کمرنگ‌تر شد و امروز نفس‌هایش به شماره افتاده است.
متن کامل یادداشت دکتر مریم السادات شاه امیری را اینجا بخوانید.
