می توانیم به فجر سپاسی امیدوار باشیم؟

اپیزود دوم سریال تازه لیگ برتر فوتبال ایران در حالی از روز یکشنبه کلید خورد که فجر سپاسی پس از فراق ۸ ساله از سطح نخست فوتبال کشور در کهن ورزشگاه حافظیه میزبان گل گهر سیرجان بود.

شاگردان کلانتری که در هفته ابتدایی در مازندران با یک گل تن به شکست داده بودند به امید جبران مافات پا به این عرصه گذاردند. اما در دقیقه ۱+۹۰ بازی با ضربه سهمگین زکی پور که از قوس پشت محوطه جریمه و روی ارسال کرنر از جناح چپ نواخته شد قفس توری خود را باز شده دیدند. عاقبتی آشنا‌. نتیجه ای تکراری.

سناریویی مشابه سناریوی واپسین نبرد. این بار اما در خانه. تلاش کادر فنی و بازیکنان فجر البته که در هر دو دیدار سپری شده ستودنی بوده است لیکن، پایانی تراژیک برای همه آنان و هواداران شیرازی داشته است.

ناهماهنگی میان بازیکنان خط دفاعی در هر دو مبارزه به چشم می خورد. عدم فرصت طلبی و استفاده صحیح از اندک موقعیت های خلق شده توسط مهاجمان نیز چه بسا مزید برعلت بوده است. ضعف در هنگامه ضربات ایستگاهی نیز که در هر ۲ گل دریافتی مبرهن است.

بگذریم که در خصوص ریز مسایل فنی تیم باید و شاید در وقتی دیگر گفت و نوشت. اما به نظر می رسد این تیم در خطوط ۳ گانه نیاز به تقویت داشته باشد. امری که البته باید با درایت مسئولین محترم پیش از آغاز مسابقات و در روزهای سابق صورت می پذیرفت. کیفیت زمین چمن ورزشگاه حافظیه نیز که به نوبه خود کم نظیر اما مسبوق به سابقه است. گرچه برای قضاوت در خصوص عملکرد کادر فنی و بازیکنان بسیار زود است اما به هر روی چه بخواهیم و چه نخواهیم پذیرش ۲ شکست متوالی در ۲ هفته نخست رقابت‌های لیگ تلخ و در عین حال زنگ خطر محسوب می شود.
کما اینکه هنوز در ابتدای این مسیر پر فراز و نشیب دراماتیک قرار داریم و اسرار ازل را هیچکس نمی داند ولی باید تا دیرتر از این نشده حمایت لازم از سوی همه مسئولین استانی و شهری صورت پذیرد.

شیون و زاری بر این تلخکامی ها و انتقادات نیش دار از کلانتری و بازیکنان اغلب برنا و جویای توفیقش نه تنها دردی را دوا نمی کند بلکه نمک پاشیدن بر زخمی است که اگر مزمن شود عواقب ناخوشایندی برای همه فوتبال دوستان شیرازی خواهد داشت.
هنوز ۲۸ هفته داغ و پر هیجان دیگر باقی مانده و راه های سعادت و شادکامی مسدود نشده است.
با همدلی و آرامش، رفع نواقص و البته ایجاد روحیه و فضایی با تفکر حضور در لیگ حرفه ای و نه لیگ یک میان همه ارکان تیم هنوز هم می توان به خوشبختی لبخند زد و به روزهای آفتابی درود فرستاد.