دکتر مریم السادات شاه امیریچند روز پیش ( ۲۳ مهرماه) روز جهانی عصای سفید بود.
خیلی از خبرگزاری ها حتی تیتر کوتاهی به این روز اختصاص نداده یا شمار اندکی هم که به این روز اشاره داشتند، تیترشان محدود به مطالب و تعارفات همیشگی و لزوم اختصاص امکانات خاص برای این قشر جامعه بود.
نه تنها افراد روشندل، بلکه تمامی کسانی که به دلیل هر محدودیت و معلولیتی امکان استفاده از اکثر امکانات رفاهی را ندارند و حضورشان در جامعه به شدت محدود شده است؛ از یاد رفته اند. کسانی با مشکل ناشنوایی که حتی امکان استفاده از برنامه های تلویزیونی را ندارند، کسانی با معلولیت حرکتی که در خیابانها هیچ مکان ویژه ای برای ترددشان با ویلچر پیش بینی نشده و همینطور افراد روشندل، کودکان با مشکلات اوتیسم و افراد با هر نوع محدودیت جسمی و ذهنی که در بستر جامعه برایشان هیچ امکاناتی در نظر گرفته نشده است.
این که ما مسئول رفع نیازهای اکثریت جامعه هستیم و دغدغه های اکثریت جامعه، غالبا نیازهای اساسی جامعه را تعیین می‌کند، به معنای نادیده گرفتن نیازهای افراد جامعه با محدودیت‌های خاص نیست. همچنین در اکثریت قرار نگرفتنِ این قشر جامعه، به معنای داشتنِ حق مضاعف برای افراد بدون محدودیت یا حقِ کمتر برای افرادی با شرایط خاص در جامعه نخواهد بود.
سالهاست که زیرساختهای لازم برای آسان‌تر و راحت‌تر شدنِ حضور این عزیزان در جامعه پیش بینی شده؛ اما هنوز این امکانات بالقوه، قابلیت اجرایی پیدا نکرده است.
یادمان باشد پیشرفت جامعه تنها در صورتی امکان‌پذیر خواهد بود که از تمام استعدادهای موجود در جامعه استفاده و تمامی افراد از شانس و امکانات یکسان برای بروز استعدادهایشان برخوردار باشند. در غیر اینصورت، با خالی ماندن جای حضورِ چنین استعدادهایی در جامعه مواجه خواهیم بود که با هیچ استعدادِ مضاعفی قابل جبران نخواهد بود.
تساوی حقوق افراد جامعه تنها با در نظر گرفتن و فراهم کردنِ حداقل شرایط و امکانات لازم برای حضورِ آحاد افراد آن جامعه امکان‌پذیر است نه اکثریت جامعه.
به امید روزی که در روز جهانیِ افراد با تمامی محدودیتها، از امکاناتی سخن گفته شود که برای این قشر فراهم شده است.
