آپارتمان نشینی و فرهنگ آپارتمان نشینی عبارتی است که سال‌ها در جامعه ایرانی زبان به زبان می چرخد همواره با بروز هر مشکلی در مجموعه ی آپارتمانی این عبارت که طرف فرهنگ آپارتمان نشینی ندارد به زبان جاری می شود غافل از اینکه شاید گوینده همین عبارت نیز چیزی از فرهنگ آپارتمان نشینی یا مقررات آپارتمان نشینی نداند.
نکات لازم برای آشنایی با فرهنگ آپارتمان نشینی همان ضوابط ساده و ابتدایی و حداقلی روابط اجتماعی است ،اصولی نه آنچنان سخت که قابلیت اجرا نداشته باشد و نه آنچنان رویایی که دست نیافتنی تا برای تحقق آن به تحقیق و تفحص آنچنانی باشد کافیست حداقل های ضوابط و اصول اخلاقی را رعایت کنیم. اما نکاتی که ممکن است در اجرای این حداقل ها کمک کند را می توان چنین برشمرد؛ در انتخاب واحد مسکونی برای زندگی به تناسب فرهنگی همسایگان توجه کنیم که لااقل در سطح فرهنگی و روابط اجتماعی با ما اختلاف چندانی نداشته باشد سعی شود در مجموع اپارتمانی ساکن شویم که از حیث شغل و سواد یا درجه علمی با ما نزدیکی نسبی داشته باشند از جمله راهکار هایی است که می‌تواند زندگی آرامی را در مجموعه برای ما رقم زند. دقت در شناسایی فضای مشترک وبه اصطلاح مشاعات ساختمان و تفکیک صحیح انباری و پارکینگ اختصاصی در پیشگیری از بروز هرگونه مشکل به ما کمک می‌کند.
غالباً هیئت مدیره های برخی از آپارتمان ها مصوبه ای را تصویب می‌کند تا مالکین در اجاره دادن یا فروختن آپارتمان مورد نظر خویش نظر و رای هیئت مدیره را جلب کند اگرچه این مصوبه ممکن است با اصول و حقوق ناشی از مالکیت و اصل آزادی اراده در قراردادها مغایرت نسبی داشته باشد اما از حیث یک دست شدن مجموعه آپارتمانی قاعده قابل احترامی به نظر می رسد و بهتر است سایر هموطنان عزیز به آن توجه وعمل کنند.
متن کامل این یادداشت محمدهادی جعفرپور وکیل پایه یک دادگستری را اینجا بخوانید.
