مهدی بذرافکنهر بار و در زمان آغاز رقابت های مهمی مثل المپیک، جام های جهانی، رقابت های آسیایی و بین المللی، حتی رویدادهای فرهنگی-سیاسی خارج از ایران مثل مذاکرات ژنو و…شاهد تفاوت و تبعیض بین رسانه های تهران و شهرستان ها هستیم.
تقریبا در تمامی مواردی که عرض کردم برای تهیه خبر و گزارش خبرنگاران و روزنامه نگاران رسانه های مرکز اعزام می شوند.
انگار نه انگار رسانه های بزرگ و مهمی هم سالهاست در شهرستان ها فعالیت می کنند.
به راحتی حق شان تضییع می شود و در چنین رویدادهای مهمی هیچ سهمی ندارند.
تمام سهمیه اعزامی خبرنگاران به رسانه های تهران تعلق می گیرد و رسانه های معتبر شهرستان ها می بایست با رصد رسانه های مرکز و مثلا سر زدن به خبرگزاری های خارجی خوراک رسانه ای خود را تحویل مخاطبانشان دهند.
خوراکی که خیلی خوشمزه هم نیست چون قبلش در آن رسانه ها به صورت «اختصاصی» منتشر شده و تازه بعد از آن به عنوان جنسی دسته دوم به دست اهالی رسانه های شهرستان ها می رسد.
در این جا البته بحثم «تهرانی» و «شهرستانی» بودن خبرنگاران و روزنامه نگاران نیست.چه، می دانم بسیاری از همکاران اعزامی به همین المپیک توکیو که از دوستانم هم هستند بروبچه های شهرستانی اند اما ساکن تهران و شاغل در رسانه های مرکز ایران.
بحث من اجحافی است که هربار به رسانه های قدیمی و معتبر غیر تهرانی روا می شود.
در همین استان فارس رسانه های بزرگ و معتبر و قدیمی داریم.
مثلا روزنامه «خبرجنوب» که پرشمارگان ترین روزنامه منطقه ای ایران است.
روزنامه های عصرو نیم نگاه و… هم کم سابقه ندارند.
در مشهد روزنامه شهرآرا از بسیاری روزنامه های تهران بهتر است و کار حرفه ای می کند.
در اصفهان هم همینطور روزنامه اصفهان زیبا در تبریز و ارومیه و بوشهر و بندرعباس و.. هم رسانه های خوب و قدرتمندی داریم.
این رسانه ها اما هیچ گاه در هیچ کدام از اعزام های بین المللی سیاسی-ورزشی سهمی ندارند،متاسفانه.
قبل ترها برای دعوت به تیم ملی فوتبال، بازیکنان شهرستانی باید حتما عضو یکی از دو تیم استقلال یا پرسپولیس بودند که دیده شوند و لباس تیم ملی را بپوشند.
حالا اما حکایت سالهای گذشته تیم ملی فوتبال شده داستان رسانه های تهرانی و شهرستانی.
انگار اینجا هم باید در رسانه های تهران باشی تا دیده شوی و احیانا به تیم ملی راه یابی!
رونوشت:
1-وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
2-کمیته ملی المپیک
3-انجمن سراسری روزنامه‌نگاران تهران
