سهم ما دیدن همین تک صحنه‌هاست!

امروز صبح طبق عادت هر روزه برای پیاده روی بیرون رفته بودم، بین راه خسته شدم و روی نیمکتی نشستم. در همین موقع کمی آن طرف‌تر مکالمه بین یک خواهر و برادر توجهم را به خود جلب کرد.

خواهر حدودا ۴ ساله و برادرش ۱۰ ساله بود‌. اسم خواهر کیمیا بود. این را وقتی فهمیدم که دختربچه می خواست برای چیدن گل به آن طرف خیابان برود ولی برادرش مانع شد؛ صدایش کرد و گفت پیش مادر برود تا خودش برایش گل بچیند.
مادر جلوتر از بچه ها بود و مکالمه بین آنها را نمی‌شنید. وقتی کیمیا به مادرش رسید، برادرش در حال چیدن گل بود. در همین لحظه مادر صورتش را به عقب برگرداند و پسرش را در حال چیدن گل دید و دعوایش کرد. محمدطه حتی نگفت گل را برای خودش نمی‌خواسته و بدون اینکه جوابی بدهد به طرف مادر رفت.
با دیدن این اتفاق، این صحنه برایم تداعی شد که چقدر هر کدام از ما در طول روزمرگی‌هایمان در مواجهه با دیگران با دیدن برش کوتاهی از یک اتفاق، چه ساده همدیگر را قضاوت میکنیم، گاهی محاکمه میکنیم گاهی هم….
مهم نیست آن صحنه کوتاهی که هر کدام از ما در برخوردهایمان از دیگران می بینیم چقدر آزرده‌مان می‌کند یا چقدر با عکس العملمان دیگری را آزرده می‌کنیم؛ اما چیزی که مهم است آن است که آنچه ما می‌بینیم تمام آنچه که وجود دارد نیست. ما در طول زندگی‌مان تنها قادر به دیدن میلیون‌ها برشِ کوتاه از زندگی دیگران هستیم و چقدر با دیدن همان یک برش، قضاوت می‌کنیم. چقدر همان برش‌ها مبنای عکس‌العمل‌های بعدی‌مان می‌شود و چقدر روزهایمان را خراب همان برش‌ها می‌کنیم.
می‌خواهم بگویم راننده‌ای که یک دفعه جلویمان می‌پیچد، عابری که به یکباره بدون توجه به چراغ راهنمایی وارد خیابان می‌شود، کسی که با لحنی تند پاسخمان را‌ می دهد و یا با اخم از کنارمان عبور می‌کند، شاید اتفاق چند دقیقه قبلش دردناک بوده و ما شاهد آن بار روانی سنگینِ ایجاد شده برای او نبوده‌ایم و بدون دانستنِ آنچه بر او گذشته قضاوتش می‌کنیم.
شاید اگر بدون قضاوت، همدیگر را همانگونه که هستیم بپذیریم و سعی در تغییر هم نداشته باشیم؛ باهم مهربان‌تر شویم و ساده‌تر از اشتباهات هم عبور کنیم.
دنیا به اندازه‌ تمام دیدگاهها و تمام صحنه‌های زندگی همه‌مان جا دارد؛ اما سهم ما دیدن همین تک صحنه‌هاست.
جایی شنیدم خشم و محبت تشدید شونده هستند؛ و این یعنی ما می‌توانیم با زدن لبخند به هم، محبت را جاری کنیم و مطمئن باشیم که در نهایت، اثر قهقه‌ آخرین کسی که با شروع لبخند ما، این موج به سمتش جریان یافته، در نهایت به خودمان خواهد رسید.