دکتر مریم السادات شاه امیریسالها پیش، زمان کودکی، هروقت پدر و مادر و بزرگترها صحبتهای مهمی داشتند که نمی‌خواستند ما متوجه شویم، ما را سرگرم بازی یا فعالیتی می‌کردند که متوجه صحبتهایشان نشویم. به اصطلاح، ما را دنبال نخود سیاه می‌فرستادند.
این روزها فضای مجازی همان نخودسیاهی است که همه ما با هر سن، طرز تفکر، تحصیلات و بینشی به دنبال یافتنش فرستاده شده‌ایم.
این روزها یادمان رفته که همه ما، تک تکمان، با هر سن، با هر تفکر، با هر پوشش و اعتقادی ایرانی هستیم. انسان هستیم. و قلبمان برای هم می‌تپد.
این روزها خودمان، جنس هایمان را گرانتر به هم می‌فروشیم. به هم توهین می کنیم. همدیگر را تحقیر می کنیم و برای هم خط و نشان می‌کشیم. خودمان علیه خودمان ایستاده‌ایم.
توانی از جوانانمان که می تواند در پیشرفت صنعت مصرف شود، صرف لایک های بی‌جان و استوری های وقت و بی وقت می‌شود.
این روزها باز هم از کشوری دورتر با فضای مجازی به دنبال نخود سیاه فرستاده شده‌ایم تا چندسال بعد دوباره شاهد پیامدهای پروژه‌هایی شبیه GAP در ترکیه باشیم.
یادمان باشد تفاوت از هر جنسی که باشد برای تکامل است. اگر نه خداوند این جهان را این چنین رنگارنگ نمی‌آفرید. انسان برای آن اشرف مخلوقات و جانشین خداوند بر روی زمین قرار گرفت که به جای خداوند از بندگانش دستگیری کند. ما آمدیم تا با کمکِ هم زندگی را برای همدیگر، هرچند کوچک ساده‌تر کنیم. اما نمی‌دانم در این میان، چگونه زیرآب زدن، توهین کردن، هل دادن همدیگر برای سقوط و نردبان ساختن از دوستانمان برای بالا رفتنمان نشان عاقل بودنمان شد! و چگونه چند گروه شدنمان افتخار روشن فکری‌مان!
