یادم است در سال ۲۰۰۸ فیلمی به کارگردانی دیوید فینچر، با نام “مورد عجیب بنجامین باتن” (به انگلیسی: the curious case of Benjamin Button) ساخته و به نمایش درآمد.
فیلمی که با اقبال زیادی رو به رو شد. در آن فیلم روند طبیعی زندگی انسان در دنیا معکوس جلوه داده شد؛ به طوری که فردی با چهره‌ی یک پیرمرد به دنیا آمد و در لحظه‌ای که دنیا را ترک می‌کرد، نوزاد بود.
داشتم با خودم فکر می‌کردم که چقدر دوبار زیستن در دنیا می‌تواند جذاب باشد. بار اول با آزمون و خطا و بار دوم با تجربه‌های حاصل از زیستن بار اول؛ و یا پا گذاشتن به این دنیا با تجربه‌ی یک فرد کهنسال و دنیا دیده و در نهایت رفتن از دنیا با پاکی و معصومیتِ کودکی خردسال.
اگر چنین بود چقدر دنیایمان بی‌غلط می شد. انگار دنیا وارونه‌اش جذابیت بیشتری دارد یا حتی کارآمدتر به نظر می‌رسد. شاید هم به همین دلیل است که خیلی از ما گاهی سال‌های عمرمان را در فکر اشتباهاتِ گذشته می‌گذرانیم یا بارها از دلمان می‌گذرد که ای کاش در مسیر گذشته کوله بار تجربه‌مان سرشار از دانسته‌های امروزمان بود و اگر چنین بود حتما راه زندگی را طور دیگری طی می‌کردیم.
متن کامل این یادداشت دکتر مریم السادات شاه امیری را اینجا بخوانید.
