هر سال با فرا رسیدن ماه محرم و ایام عزاداری ابا عبدالله الحسین (ع) بخاطر عشق، ارادت یا گاهی عادت لباس مشکی می‌پوشیم و در هیئت‌های مذهبی مشغول عزاداری می‌شویم، اما یادمان می‌رود که فلسفه‌ی روز عاشورا و شهادت اقا امام حسین (ع) چه بود.
سالهاست فراموش کرده‌ایم همان قدر که به جا نیاوردن فرائض دینی گناه است، دل شکستن، تهمت زدن، آزردن روح و روان همدیگر و دشمنی‌های پنهان که گاه در قالبِ دلسوزی خود را نشان می‌دهد گناه بزرگتری است.
مسیحی، یهودی، مسلمان، شیعه و سنی فرقی ندارد. رسالت تمامی پیامبران و اصل شریعت برای بنا نهادنِ سرشتِ انسانیت بر گِلِ آدمیت است. برای اینکه دین بهانه‌ای شود تا دنیای زیباتری برای خود و همه‌ی انسان‌های موجود در این کره‌ی خاکی بسازیم. برای اینکه یاد بگیریم از شرافت، آبرو و عزت نفس کسی بخاطر منفعت خودمان هزینه نکنیم. اطرافیان را شبیه نردبانی به منظور بالا رفتن‌مان از پله‌های ترقی نبینیم. برای دیگران همان‌قدر خوشبختی و سعادت آرزو کنیم که برای خودمان آرزو داریم و در یک کلام به هم رحم کنیم و با هم مهربان باشیم.
این روزها مثل اینکه زندگی کوتاه تر شده، گذشتن عقربه‌های عمر سرعت گرفته و گویی دنیا هم از آنچه اتفاق می‌افتد به تنگ آمده است.
متن کامل این یادداشت دکتر مریم السادات شاه امیری را اینجا بخوانید.
