دکتر مریم السادات شاه امیریبا شنیدن کلمه آسیب، اولین چیزی که به ذهنمان می‌رسد، درگیری فیزیکی و آسیب جسمی است؛ در حالی که آثار آسیب‌های روانی خیلی مخرب‌تر از آسیب جسمی بوده و فرد به زمان بیشتری برای ترمیم یا فراموشی آثار آن نیاز دارد.
به جرات می‌توان گفت کنکور چالش برانگیزترین و حساس‌ترین مرحله‌ی زندگی هر انسانی است. چهار ساعتی حیاتی که قرار است باز خورد عملکرد یازده ساله‌ی دانش‌آموز و چشم انداز تمام نمای آینده‌ی او به عنوان یک جوان باشد. سنجش توانایی‌های بسیارِ یک جوان در چهار ساعت اگر غیرمنطقی نباشد، روشی ایده‌آل نیز نخواهد بود و بدتر از آن قضاوت‌ها و داوری‌های نامناسبی است که پس از اعلام نتایج گاهی در بستر خانواده‌ها شاهد آن هستیم.
بی‌شک دلسوزانه‌ترین توصیه‌ها در بستر خانواده بیان می‌شود؛ اما گاهی استرس ناشی از کنکور در خانواده،سبب فراموش کردن بار روانیِ کلماتی می‌شود که از جانب پدر و مادر به فرزند درباره‌ی عملکردش در کنکور تحمیل می شود.
جدا از تصمیمات دلسوزانه‌ای که گاهی در انتخاب رشته برای موفقیت هرچه بیشتر فرزندمان و بدون در نظر گرفتن علاقه و استعداد او در ساختن آینده اش، داریم؛ گاهی عکس العمل‌هایمان در برابر نتیجه‌ای که در میدان انتظاراتمان نیست، آسیب روانی زیادی را ناخواسته بر فرزندمان وارد می‌کند.
آنچه مسلم است آنکه قصدمان ایجاد انگیزه و یا تلنگری محرک در ذهن فرزندمان برای توجه هرچه بیشتر او به آینده است. حال آنکه خیلی اوقات نحوه‌ی بیانمان برای کمک به فرزندمان، به دلیل تخریبِ غیر مستقیم او، نتیجه عکس می‌دهد. و این اتفاق عمدتا منجر به انتخاب مسیر نادرست توسط فرزندمان می شود.
شرکت در کنکور در شرایطی که مدت زمان زیادی کلاس‌های درسی به صورت مجازی و امتحانات در بستر فضای مجازی و حضوری برگزار شده است، به اندازه کافی استرس را در جای جای وجود فرزندمان ایجاد کرده است؛ و آنان چه با تلاش بسیار چه با سهل انگاری یا استرس در کسب رتبه مناسب، موفق یا ناموفق خواهند بود؛ اما چیزی که بسیار ارزشمندتر از پشت سر گذاشتن کنکور است، آرامش روانی فرزندمان در بستر خانواده است.
همه ما در مسیر زندگیمان دو سالِ تلف شده داریم. سال‌هایی که به دلایل بسیاری از جمله، پیدا کردن شغل مناسب، تغییر رشته، ادامه تحصیل و…. شکافی در پیوستگی زندگیمان ایجاد کرده است. چرا این دو سالِ به ظاهر تلف شده در همین حساس‌ترین نقطه زندگی فرزندمان نباشد تا به کمک آرامشی که در بستر خانواده برایشان فراهم کرده و از آسیب‌های بیشمار آنان جلوگیری می کنیم؛ بتوانیم آینده‌ای روشن‌تر برایشان ساخته و جوانانی با سلامت روانی و آرامش روحی بیشتر داشته باشیم.
تنها چند روز دیگر تا اعلام نتایج اولیه کنکور زمان باقی مانده است. مبادا در بازارگرمی‌های اعلام نتایج و تحت تاثیر اقوام و آشنایان و نگرانی از قضاوت اطرافیان ناخواسته روح و روان فرزندمان را نشانه برویم.
شکست به معنای آغازی دوباره است؛ نه به معنای شکستن در خود. فرزندانمان این روزها بیش از شنیدنِ حمایت‌های مالی‌مان و امکاناتی که با سختی برایشان فراهم کرده ایم؛ نیاز به حمایت عاطفی و پذیرفته شدن دارند؛ با هر رتبه و نتیجه ای. آنها نیاز دارند مهم بودنشان را در شکست‌هایشان به یادشان آوریم وگرنه حمایت عاطفی در موفقیت معنایی ندارد.
