«فارس امروز» برآمده از «خبر»

برخی روزنامه نگاران و اهالی رسانه می گویند با وجود فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، روزنامه نگاری مکتوب دیگر رمقی ندارد و به زودی تمام می شود. من اما به این حرف اعتقادی ندارم.

با این حال معتقدم روزنامه نگاری مکتوب کارش سخت تر شده اما کارش تمام نشده و نباید خودش را تسلیم شبکه های اجتماعی کند.
روزنامه نگاری مکتوب باید «تهدید» شبکه های مجازی را به «فرصت» تبدیل کند.

کاری که روزنامه های قدر کشورمان انجام داده اند. روزنامه هایی مثل دنیای اقتصاد، همشهری،خبرورزشی، شهرآرا،اعتماد و چند رسانه مکتوب قدیمی دیگر.آنها توازنی بین خود و شبکه های اجتماعی ایجاد کرده اند و مخاطبان شان را نگه داشته اند.
هر کدام از این روزنامه ها از سایت، پیج های اینستاگرام و کانال های تلگرام قدرتمندی بهره می برند.
این رسانه ها که بنیه مالی خوبی دارند با تولید محتوای مورد نیاز مخاطبانشان مثل تحلیل وقایع مورد علاقه مردم با فاصله گرفتن از خبر به سمت تحلیل پیش رفته و موفق هم بوده اند.آنها مخاطبانشان را در رسانه های مجازی خود پاسکاری می کنند. یک دایره ترسیم کرده اند و با سیاست خاص خود اجازه خروج مخاطبان را از این دایره نمی دهند؛حول این دایره شبکه های مجازی اشان است.
اخبار کوتاه و آنی را در تلگرام منتشر می کنند تا از اطلاع رسانی عقب نباشند.

لینک تحلیل هایی که می دانند مورد اقبال مردم قرار می گیرد و اصلا مثل کالایی، نیاز مردم است را در تلگرام و اینستا منتشر می کنند و از آن طریق برای سایتشان مشتری پیدا می کنند و باعث رونق آن می شوند.
مخاطبی هم که وارد سایت شان شد با دیدن صفحات متنوع روزنامه ترغیب به خرید می شود.
با این کار هم مخاطبان را در انواع رسانه های خود نگه داشته اند. هم به رونق شان افزوده اند و هم از هر کدام شان درآمد خوبی کسب کرده اند.این گونه می شود که مثلا سایت روزنامه دنیای اقتصاد به رتبه تک رقمی آلکسا* می رسد و هزینه 15 روز آگهی های مختلف آن(بنر-رپرتاژ و آگهی های کلیکی) کل حقوق و بیمه یک ماه پرسنل شان را تامین می کند.
حال این ها را اضافه کنید به درآمدهای اینستا و تلگرام و… که هر کدامش رقم قابل توجهی می شود.

مقدمه عجیبی شد! خودش یک یادداشت جداگانه شد! اما ظاهرا چاره ای نبود چون در ادامه می خواهم درباره یک روزنامه قدیمی شیراز و جنوب ایران بنویسم.از روزنامه «خبرجنوب» که به همت استاد حسین واحدی پور عزیز در سالهای انتشارش به روزنامه رکوردشکن تبدیل شد و نوآوری های زیادی در رسانه های مکتوب کشور داشت.روزنامه ای که سالهاست در سبد خرید شیرازیان و فارسیان و جنوبیان کشور است با وجود رکود سراسری مطبوعات اما هنوز این روزنامه هرچند به سختی اما همچنان امیدوارانه به راهش ادامه می دهد.
روزنامه خبرجنوب جدای از رکوردهایی که دارد و همه آنها با جستجویی در گوگل قابل دیدن است، روزنامه نگاران بسیاری هم تحویل جامعه رسانه کشور داده است.

تعدادشان، کم هم نیست. روزنامه نگارانی که همین الان در رسانه های کشوری بازویی قدرتمند محسوب می شوند. برخی شان حتی در رسانه های بین المللی آن سوی آب ها مشغول کارند؛ بگذریم.
خواستم برسم به مقدمه مطلب و عرض کنم روزنامه نگاری مکتوب چه در ایران و چه در خارج از ایران هیچ وقت از پا نمی ایستد و هیچ وقت تمام نمی شود.

کار البته که سخت شده و راه حلش را در ابتدای مطلب هم عرض کردم اما در نهایت این که روزنامه ای مثل «خبرجنوب» که تاریخ فرهنگ مردم یک منطقه بزرگ جغرافیایی است همچنان نفس می کشد و باید نفس بکشد.

«خبرجنوب» کم نامی نیست. کم نشانی نیست. کم برندی نیست.
استاد واحدی پور هم همینطور؛ او نیز کم آدمی نیست. او که در رسانه های کشور تحولاتی بنیادین ایجاد کرد سکان دار «خبرجنوب» است.

با وجود مردی چون او و کارکنان دلسوزش «خبرجنوب» همچنان خواهد ماند؛مانا و پویا.
پایگاه خبری-تحلیلی فارس امروز هم به نوعی برآمده از مکتب «خبر» است با اندیشه هایی متفاوت که لازمه پیشرفت هر کاری است.
بنده هرچند دیگر در «خبرجنوب» نیستم اما با افتخارسابقه حضور 20 سال در این روزنامه دارم که اگر زمان دانش آموزی ام و دوران خبرنگار افتخاری ام را هم حساب کنم جمع این رقم به عدد 30 می رسد؛پس چه بخواهم چه نه «خبر»ی ام مثل خیلی های دیگر که «خبر» خانه اشان بود و هست هرچند که دیگر در این رسانه معظم نباشند.

راه اندازی «فارس امروز» با همراهی دوست خوبم ابراهیم اژدری است. او هم از «خبر»ی های قدیمی است و تعصب ویژه ای به این روزنامه و مالکش دارد.

برای آغاز کار«فارس امروز» از استادمان واحدی پور رخصت گرفتیم و با استقبال گرم این مرد بزرگ روبرو شدیم و به ادامه این راه امیدوار.
فارس امروز نیامده و نمی خواهد و نمی تواند اتفاق خیلی خاصی در جامعه رسانه فارس رقم بزند.

«فارس امروز» -که یک پروژه دانشگاهی هم هست-البته که قرار هم نیست مدل کاملی از سایت های دیگر استان باشد که اگر چنین باشد چه نیازی به بودنش است؟ نباشد بهتر است.

این که در ادامه چه می کنیم و چه راهی می رویم را عرض نمی کنم تا نه بدقول شویم نه سنگ بزرگ برداشته باشیم.
راهمان و کارمان را آرام آرام آغاز می کنیم تا اگر کاری کردیم، «کارمان» ما را معرفی کند نه «حرفمان».

می دانیم ضعف های بسیاری داریم اما از شما می خواهیم به ما فرصت دهید. راهنمایی مان کنید. کمکمان کنید دستمان را بگیرید تا راه رفتن را یاد بگیریم و کم کم خودمان را برای دویدن آغاز کنیم؛ انشاالله.

*آلکسا:سایت مرجع رسمی رتبه بندی سایتها و خبرگزاری های جهان.

مهم ترین تیترهای سایت فارس امروز در قالب جلدی به نام «روزنما» بر بستر فضای مجازی ارایه می شود.