محمد علی پوردر این دنیای بی وفا، همه چیز عاقبت روزی به پایان می رسد. هیچ چیز ابدی نیست. رکوردها و افتخارات ورزشی هم بسان سایر موارد دنیوی تافته جدا بافته این قواعد ازلی و ابدی نیستند.
در بازی اخیر پرتغال و ایرلند که با برتری پرتغالی ها به فرجام رسید، فوق ستاره فوتبال دنیا،کریس رونالدو، توانست با 2 ضربه سر هنرمندانه و 2 گل زیبا بالاخره گوی سبقت را از رقیب ایرانی خود برباید و به تنهایی بر اریکه آقای گلی جهان فوتبال در سطح تیمهای ملی تکیه بزند. یعنی با 111 گل. یعنی 2 گل بیش از رکورد اینک رنگ باخته برجای مانده از علی دایی.
پیام صادر شده از طرف وی در انتهای این دیدار ضمن اینکه نشان از اخلاق مداری و نیک منشی کاپیتان پرتغال دارد اما، در عین حال تلنگری به اذهان ریزبین جامعه ایرانی وارد می آورد. به همه ایرانیان نیش می زند که در این سرزمین کهن مدعی فرهنگ و تمدن اصیل بشری ارج نهادن به بزرگان حلقه ایست فراموش شده و نخبه کشی تبدیل به فرهنگ نهادینه تکه هایی از این پازل جمعیتی شده است.
نابغه منچستر یونایتد در این پیامش همانند پیام های گذشته از گلزن شهیر ایرانی با احترام یاد می کند و جالب اینکه علی دایی را با لقب پارسی ” شهریار ” مورد خطاب قرار می دهد( شهریار در زبان پارسی به معنای فرمانروای شهر یا پادشاه به کار می رود). واژه ای که تا قبل از این کاربرد داخلی داشت و تنها در محافل فوتبال ایران دایی را به این نام می شناختند اما، حالا دیگر کاربرد بین المللی پیدا می کند.
شهریار اینک ترند بسیاری از اخبار و مطالب ورزشی جهان می شود. اعجوبه دنیای توپ گرد در بخش دیگری از پیامش به نحوی اقرار می کند که شهریار به قدری سطح استانداردها و انتظارات را بالا برده بود که گاهی از رسیدن به او و رکورد شکنی مایوس می شدم. اینها توصیفات یکی از کم نظیرترین ستاره های درخشان آسمان فوتبال دنیا از بهترین گلزن تاریخ فوتبال ایران است.
دو به ظاهر رقیب و در باطن رفیق. رفتار آقای گل فعلی فوتبال ملی جهان با آقای گل حالا دیگر سابق فوتبال ملی جهان بیانگر اوج انسانیت، تواضع و روح پهلوانی یک ورزشکار در قبال ورزشکاری دیگر است. همانگونه که تبریک پیش دستانه و پاسخ متعاقب آقای گل حالا دیگر سابق فوتبال ملی جهان به آقای گل فعلی فوتبال ملی جهان رفتاری بود که خود یک کلاس آموزشی حرفه ای در برخورد با حریف و رقابت سالم به شمار می رفت. اما ما چگونه با اسطوره ها و نام آوران مان برخورد می کنیم؟!
آیا در سرزمین مان به قدر شایستگی ها و توانمندی های بزرگانمان برای آنان ارج و منزلت قائل هستیم؟
همین علی دایی تاکنون چند مرتبه مورد بی احترامی و کم لطفی قرار گرفته است؟ فحاشی ها و هتک حرمت ها به زننده ترین اشکال ممکن توسط عده ای تماشاگرنما، برکناری عجیب و غریب و به طرز غیر ورزشی از هدایت تیم ملی، لحظه شماری با ذوق و شوق عده ای از هموطنان کم لطف جهت شکسته شدن رکوردش توسط رقیب اروپایی، حواشی زرد به وجود آمده در خصوص زندگی خصوصی اش و انواع و اقسام بی مهری های رنگارنگی که در این سالیان مشمول احوال کاپیتان سابق تیم ملی شده است.
گلزن هنرمندی که شاید هرجای دیگر از این کره خاکی بود مجسمه و تندیس و سردیسش در جای جای آن میهن به وفور رویت می شد. ما اما، با اساطیر بی بدیلمان در همه زمینه ها چه کردیم و چه می کنیم؟!
علی دایی هم اینک کجای این فوتبال قرار دارد؟! در جایی که می شد و می شود از او به عنوان مهره ای سرشناس که وجهه ای استثنایی در جهان مستطیل سبز دارد جهت رشد و توسعه فوتبال ملی استفاده کرد نه تنها بهره ای نبردیم بلکه در حقش جفا نیز کرده ایم. آری . رونالدو رکورد شهریار را پس از گذشت 16 سال شکست. این نیز گذشت درست همانطور که همه آنها نیز گذشتند. همانطور که هر رکوردی در زمانی، در مکانی و توسط شخصی دیگر سرانجام شکسته خواهد شد. شکسته خواهد شد و باز هم نیشگونمان خواهد گرفت تا بلکه از این خواب غفلت حسادت و تنگ نظری خارج شویم و به قهرمانان، پهلوانان و فرهیختگانمان ببالیم و افتخار کنیم.
گلزن سیری ناپذیری که گرچه شاید از تکنیک بالایی شبیه آنچه که در علی کریمی و سایرین نظاره گر بودیم برخوردار نبود لیکن به خوبی چارچوب دروازه را می شناخت. در محوطه جریمه بوی گل می داد. گلهای مهم و حساسی که او در گذر سالها برای فوتبال ملی ایران به ثمر رساند همیشه روزگار در ذهن و قلب ایرانیان مانا خواهد بود. بی شک از بهترین سرزن های دوران خود بود . مهاجمی که از محله خیرال اردبیل به قله های فوتبال ایران و آسیا چنگ زد و در نهایت به عنوان آقای گلی ملی در سطح دنیا رسید. گلزن سابق هرتابرلین که در سال نخست حضورش در این باشگاه 5 گل مهم درلیگ قهرمانان اروپا به ثمر رساند که 2 گل وی به چلسی و تک گلش به میلان خاطره انگیز شدند.
فارغ التحصیل مهندسی متالوژی از دانشگاه صنعتی شریف که در مجامع بین المللی از جمله فیفا دارای اعتبار ویژه ای بوده و رکورددار بیشترین گلزنی در ادوار جام ملتهای آسیا را در اختیار دارد.آری. شهریار ، شهریار است چه در شهر و دیار خودش فرمانروایی کند و یا به گوشه عزلت اجباری پناه بجوید. چه در صدر باشد و چه در ذیل، 109 بار شادی را به مردمانش تقدیم و اشک شوق را در نگاهشان جاری کرده برای همه ایران مفهوم قدرت و اراده و غیرت را تداعی می کند. غیرتی که بارها در بازی هایش به رخ بی غیرتان کشید. غیرتی که در بازی های آسیایی هیروشیما مقابل بحرین به رغم پارگی طحال و بدلیل اینکه تیم ملی هر 3 تعویض خود را انجام داده بود 20 دقیقه پایانی را در بازی ماند تا تیم 10 نفره نشود، غلیان کرد و به اوج رسید. آری. شهریاری به راستی برازنده علی دایی است. برازنده مردی که از هیچ ، همه چیز ساخت. البته با تلاش، پشتکار، اراده، خستگی ناپذیری و غیرت بی بدیلش. شهریار شهریار است.
اما شوربختانه، در این دنیای بی وفا، همه چیز عاقبت روزی به پایان می رسد. هیچ چیز ابدی نیست. رکوردها و افتخارات ورزشی هم بسان سایر موارد دنیوی تافته جدا بافته این قواعد ازلی و ابدی نیستند.
