در کشور ما حقوق معلمان رسمی برایشان راضی کننده نیست که تازه رسمی هم هستند حالا حساب کنید وضعیت معلمان غیر رسمی که در مدارس غیر انتفاعی کار می کنند چگونه است؟چیزی شبیه تاسف و تاسف.
گلایه یکی از معلمان غیر انتفاعی را که دیروز برایمان ارسال شده بخوانید.
واقعاً چرا برخی ما معلمان غیرانتفاعی را فرزندان ناتنی آموزش و پرورش می‌دانند؟ مگر ما تابع نظام رسمی آموزش و پرورش نیستیم؟
مگر دانش آموزان رسمی تربیت نمی‌کنیم؟ تحصیلات عالیه، گزینش آموزش و پرورش، سال‌ها تجربه موفق تدریس و کلاسداری، گذر هر ساله از فیلتر موسس و اولیای پرتوقع مدارس غیرانتفاعی، بس نیست برای تأیید صلاحیت و کفایت استخدام معلمان غیرانتفاعی؟
ما معلمان غیرانتفاعی مجبوریم بدلیل توقعات اولیا و موسس سطح علمی بالا و تدریس خلاقانه‌‌تری نسبت با سایر معلمان داشته باشیم اما فقط هشت ماه حقوق آنهم کمتر از یک میلیون تومن داریم ۴ ماه در سال بدون حقوق و بیمه. امنیت شغلی نداریم. شاید از انگیزه شغلیمان بپرسید؛فقط و فقط عشق به حرفه معلمی عشق به فرزندان این خاک.
چرا من معلم غیرانتفاعی با فوق لیسانس از معتبرترین دانشگاههای ایران با ۶ سال تدریس موفق، از سرباز معلم فوق دیپلمی که 10 سال پیش فقط چند ماه حق‌التدریس بوده و 10 سال است نه کلاسداری کرده نه تدریسی داشته کمتر باشم؟
