مصطفی قاسمیانگردش مالی سالانه صنعت سریال‌سازی جهان را نزدیک به ۵۰۰ میلیارد دلار می‌دانند و درآمد آمریکا را از این بازار، سالی ۱۰۰ میلیارد دلار. بودجه عمومی ۱۴۰۰ ایران چقدر است؟ کمتر از ۵۴ میلیارد دلار!
ترکیه از کشورهایی است که در زمینه درآمدزایی از صنعت سریال‌سازی، رشدی سریع را تجربه کرده و طی یک دهه، سودش ۳۵ برابر شده است. اردوغان حتی می‌خواهد درآمد کشورش از سریال‌ها را تا دو سال دیگر، به مرز یک میلیارد دلار برساند. این در حالی است که اکنون حدود ۷۰۰ میلیون نفر در بیش از ۱۴۰ کشور سریال‌های ترکی را می‌بینند و تنها در یک مورد، سریال «قیام ارطغرل» در پاکستان ۱۳۰ میلیون نفر بیننده داشته است. حالا عده‌ای ایران را با ترکیه مقایسه می‌کنند و می‌گویند چرا به ترک‌ها نمی‌رسیم؟ غافل از این که سیاست‌گذاری ما این اجازه را نمی‌دهد، به دو دلیل مهم:
آن‌ها تلویزیون خصوصی دارند و سریال‌ها را راحت به دست مخاطب می‌رسانند. اینجا چی؟ سریال‌های نمایش خانگی جز اینترنت فضایی برای مطرح شدن ندارند. از پخش غیرقانونی در ماهواره هم چیزی به سازنده نمی‌ماسد.
سازندگان سریال‌های ترکی بیشتر از «نیاز» مخاطب، «خواست» او را برآورده می‌کنند؛ یعنی به جای فرهنگ‌سازی، به فکر پول‌اند. اینجا کسی قبول ندارد که اقتصاد با فرهنگ در تضاد است و با وجودی که فرهنگ‌سازی را هدف می‌گیرند، یکسره از درآمدزایی می‌گویند. ترک‌ها تکلیف‌شان را با خودشان معلوم کردند، اما اینجا هم خدا را می‌خواهند و هم خرما را.
